Hoe corona ons niet alleen fysiek, maar ook mentaal raakt

Deze lockdown heeft ons allemaal iets geleerd wat we al veel eerder moesten doen en dat is dankbaar zijn voor wat we hebben in het leven. Ook ik besef nu pas dat de simpelste dingen in het leven eigenlijk het meest belangrijk voor mij zijn.

Ja, nu besef je pas hoe goed je het eigenlijk had voor de coronacrisis. Hoe de simpelste dingen in het leven eigenlijk het meest belangrijk voor je zijn. Dat je de mensen mist die je soms irriteerden en de rust die je altijd al wilde erg saai is. Eén ding is zeker, deze lockdown heeft ons allemaal iets geleerd wat we al veel eerder moesten doen en dat is dankbaar zijn voor wat we hebben in het leven.

Normaal gezien ga ik vijf dagen in de week naar school, en ben ik dus actief bezig. Nu zit ik hier thuis mijn lessen te overlopen zonder medestudenten. Dat is niet hetzelfde als op school, want ik ben veel minder gemotiveerd. Als ik op school zit heb ik zin om iets bij te leren, maar thuis ben ik veel luier en moet ik al mijn moed bijeen rapen om iets te doen. Na de drukke schooldagen is het weekend meestal mijn moment om te ontspannen. Ik ga dan naar mijn familie om iets leuk te doen. Dat kan iets heel simpel zijn, gewoon bij elkaar zijn is al fijn. Nu mag dat even niet meer. Je belt wel eens, maar je mag elkaar niet bezoeken en aangezien ik een hechte familie heb is dit geen ideale situatie. Mijn nichtje stuurt mij vaak dat ze me mist en dat breekt mijn hart. We gaan deze zomer samen naar het concert van Billie Eilish, maar of dat concert nog doorgaat is niet zeker. Veel concerten zijn al uitgesteld, wat wel logisch is, maar het geeft me toch een raar gevoel. De angst, de stress en de machteloosheid geven mij dat raar gevoel. Niemand weet wanneer deze crisis eindigt, en of er ooit een wereld zonder corona zal bestaan. Het speelt een grote rol in mijn mentale gezondheid en ik denk dat ik niet de enige ben. Corona raakt ons niet alleen fysiek, maar ook mentaal.

Vakantie?

Het is bijna paasvakantie, maar echt een ‘vakantie’ kunnen we dit niet noemen. Normaal gezien vertrok ik deze vrijdag naar Oostenrijk. Ik zou er skiles geven aan de kleinste skiërs, maar nu gaat dat dus niet meer. Een ‘luxeprobleem’ misschien, maar ik vind het erg dat ik dit jaar geen les kan geven in de bergen. Het bijzondere aan skiles geven aan kinderen is dat die kinderen voor even jou kinderen zijn, zo voelt dat toch. Als je afscheid moet nemen na een week skiën, zijn de kinderen en hun ouders zo dankbaar. Ik krijg vaak tekeningen en knuffels, dat maakt mij echt gelukkig.

Tot slot ben ik het meeste bang voor de zomer. Voor mij is de mooie zomer een moment van ontspanning, ik ben alleen bang dat die mooie zomer dit jaar geen ‘mooie’ zomer zal zijn. Geen festivals, geen optredens, geen evenementen en nog veel meer dat er deze zomer niet gaat zijn. Ik ga dat vooral missen, een zorgeloze zomer waar ik echt mezelf kan zijn.